W godzinach 14:00 - 16:00 na Rynek Główny w Krakowie pod pomnik Adama Mickiewicza
O godz. 16:30 wszystkich zapraszamy na uroczystości rocznicy do Kina Mikro przy ul. Lea 5
Wykład dr Lucyny Kulińskiej.
Lucyna Kulińska – Doktor nauk humanistycznych, historyk, politolog, pracownik naukowy, działacz społeczny, dziennikarz i komentator mediów. Przez wiele lat wykładowca Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Zajmuje się zagadnieniami nacjonalizmu, terroryzmu i globalizmu, bada też stosunki polsko-ukraińskie w XX i XXI wieku. Tematem przewodnim jej poszukiwań jest zagadnienie przemocy i agresji w polityce międzynarodowej i patologii w życiu społecznym, a także wszelkich prób fałszowania polskiej historii. Jest autorką i współautorką licznych książek i artykułów historycznych poświęconych losom polskich kresów, m.in.: „Dzieci Kresów” (tomy I , II III i IV) i „Działalność terrorystyczna i sabotażowa nacjonalistycznych organizacji ukraińskich w Polsce w latach 1922-1939”. Czynnie popularyzuje wśród młodego pokolenia postawy patriotyczne i kwestie polskiego interesu narodowego.
Projekcja filmów dokumentalnych o losach Orląt Lwowskich w reżyserii Bogusława Dąbrowy-Kostki.
CIENIE
DROGA DO...
Zdzisław Stahl mając 19 lat bronił Lwowa w czasie wojny z bolszewikami. Potem ukończył ekonomię. Był uczniem Władysław Grabskiego, specjalistą prawa budżetowego. Był też członkiem Stronnictwa Narodowego, osobistym sekretarzem i przyjacielem Romana Dmowskiego. Zasiadał w sejmie II Rzeczpospolitej i rządzie. Intelektualista, działacz polityczny i społeczny, zarazem doskonale grał w tenisa. Z Władysławem Kucharem tworzył jedną z najlepszych par deblowych w przedwojennej Polsce i wraz z nim w 1927 roku napisał podręcznik wprowadzający początkujących w tajniki tej gry. Obrońca Lwowa, syn jego wieloletniego wiceburmistrza Leonarda Stahla, w jakiś czas po zajęciu miasta przez Rosjan został aresztowany i zesłany do pracy w kopalni. Potem udało mu się dostać do Armii Władysława Andersa, gdzie otrzymał zadanie zbierania informacji o zaginionym w Rosji korpusie oficerskim. Po wojnie nie wrócił do kraju. Osiadł w Londynie. Napisał książkę o zbrodni katyńskiej. Prezesował Stowarzyszeniu Byłych Więźniów Sowieckich. Spisywał dzieje Polaków deportowanych w głąb ZSRR. Do końca życia był zawziętym antykomunistą. Nie godził się z rozstrzygnięciami konferencji jałtańskiej i głośno je potępiał. Zawsze niezależny, starał się i na emigracji tę niezależność zachować. Żył więc bardzo skromnie, właściwie w wielkiej biedzie. Zmarł w 1987 roku. Dziesięć lat później jego prochy sprowadzone do Polski spoczęły na cmentarzu w Szyniszowie koło Opola, obok grobu matki pochowanej tam w 1947 roku. Filmowy portret profesora Zdzisława Stahla realizatorzy dokumentu pokazują przez pryzmat wspomnień kilkunastu lwowian. Wyłania się z nich dramatyczny, wstrząsający obraz losów polskiej inteligencji na Kresach Wschodnich, zajętych przez Rosjan we wrześniu 1939 roku. Byli masowo aresztowani, bestialsko mordowani, wywożeni na Sybir i na stepy Kazachstanu, więzieni w łagrach, gdzie marli z głodu, zimna i wycieńczenia pracą nad siły. Profesor Stahl uparcie starał się tę prawdę ujawnić światu, także w latach, gdy zachodni politycy nie chcieli jej znać. [TVP]
Kalendarium Letheko na podstawie materiałów organizatorów
Obrona Lwowa przed Ukraińcami w listopadzie 1918 r. jest jedną z najpiękniejszych kart w historii Polski. Poświęcenie i męstwo bohaterskiej ludności Miasta, a zwłaszcza młodzieży, pozostaje do dziś niedoścignionym wzorem polskiego patriotyzmu. Walki trwały 3 tygodnie, 22 listopada 1918 roku Lwów był wolny. W walkach brało udział ponad sześć tysięcy Polaków. Prawie połowę stanowiła młodzież, a najmłodszy uczestnik walk miał dziewięć lat. Zginęło ponad czterysta osób, w tym prawie dwustu uczniów i studentów. Ciała poległych złożono w 1922 roku na Cmentarzu Orląt Lwowskich we Lwowie. To pierwsze zwycięskie lwowskie powstanie nie przesądziło jeszcze o przynależności stolicy Małopolski Wschodniej do Rzeczypospolitej. W niedługim czasie Ukraińcy znowu uderzyli na Lwów i kolejne oblężenie trwało aż do kwietnia 1919 r. Rok później bohaterscy obrońcy Lwowa musieli ponownie stawić czoło nowej agresji, tym razem bolszewickiej, i kolejny raz nie zawiedli. Za swe bohaterstwo Lwów został odznaczony przez Naczelnika Państwa, jako pierwsze w Polsce miasto, krzyżem Virtuti Militari. Obronił swą przynależność do Rzeczypospolitej, ale, niestety, tylko na niespełna dwadzieścia lat.
22 listopada 1920 r., w drugą rocznicę zwycięskiego zakończenia walk we Lwowie, Józef Piłsudski uhonorował miasto Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari.
Komenda Obrony Lwowa 1918. Lech Gluziński, Wawrzyniec Dayczak, Stanisław Bac, Tadeusz Sielecki, Stanisław Nilski-Łapiński, Julian Stasiniewicz ps. Kmita, Czesław Mączyński, Ajdukiewicz, Antoni Jakubski, Wacław Mejbaum, Stanisław Borkowski, Browiński, Ludwik de Laveaux, Zygmunt Pieracki, Lesław Węgrzynowski, Albin Garbień, Kazimierz Rechawicz ps. Rak. Domena publiczna.
Instytut Pamięci Narodowej - Infografiki historyczne. Stulecie obrony polskości Lwowa [pliki do pobrania]