Decyzję o powstaniu lubelskiej fabryki podjęto w 1948 roku. Pomysł utworzenia w Lublinie fabryki samochodów pojawił się przed wojną, we wrześniu 1938 roku, gdy w dzielnicy Tatary rozpoczęto budowę hali produkcyjnej warszawskiej firmy Lilpop, Rau i Loewenstein, która zamierzała tu produkować podzespoły do samochodów osobowych i ciężarowych – na licencji amerykańskiego Chevroleta. Planowano rozpoczęcie produkcji silników, mostów napędowych przednich i tylnych, układów kierowniczych, a także sprzęgieł i skrzyni przekładniowych. Silniki miały być wytwarzane w liczbie do 10 tys. sztuk rocznie, a ich produkcja przeznaczona na potrzeby krajowe. Wskutek wybuchu II wojny światowej inwestycja została przerwana.

Do realizacji wcześniejszych założeń powrócono w 1948 roku, kiedy to ocalała część zakładów w Lublinie stała się podstawą dla tworzonej Fabryki Samochodów Ciężarowych.

Pierwsze prace nad budową FSC rozpoczęły się w grudniu 1950 roku. Zgodnie z ówczesną polityką, zakład uruchomił produkcję 7 listopada 1951, czyli w 34. rocznicę rewolucji październikowej. Z taśm zjechał, już wówczas przestarzały, GAZ-51 pod marka FSC Lublin-51, równocześnie w Warszawie rozpoczęto produkcję Warszawy M 20 czyli sowieckiej Pobiedy M-20. Lublin 51 miał 2500 kg ładowności, silnik benzynowy i drewnianą kabinę kierowcy. W roku 1951 wyprodukowano 88 samochodów Lublin 51. W roku następnym zwiększono produkcję do 2200 sztuk. Projekt wstępny przewidywał wzrost produkcji do 12 tys. aut rocznie. Ogółem z linii montażowej w Lublinie zjechało 17 500 polskich GAZ-51. Produkcję licencyjną zakończono w 1958 roku. Po nieudanym wprowadzeniu na rynek polski przestarzałego Lublina-51, w roku 1959 rozpoczęto produkcję polskiej konstrukcji samochodu dostawczego FSC Żuk a w latach następnych kolejnych modeli ... aż do czasów bandyckiego przekształcenia (zlikwidowania) polskiej gospodarki.

Czytaj także:

• Lublin 51 i jego wzór Gaz 51 [ГАЗ 51] zapatrzony na Forda i Dodge’a oraz Studebaker-a US-6