Wyświetlenie artykułów z etykietą: Most nad Prutem

Granica polsko-rumuńska miała 338 kilometrów długości i ukształtowała się ostatecznie w sierpniu 1919 roku. Wyznaczona została wzdłuż dawnej granicy bukowińsko-galicyjskiej. Na granicy polsko-rumuńskiej były trzy główne mosty, z tym, że dla ruchu kolejowego podstawowe znaczenie odgrywał most kolejowy w Śniatyniu nad Prutem oraz w Zaleszczykach nad Dniestrem, a ruch samochodowy odbywał się mostem drogowo-kolejowym w Kutach nad Czeremoszem.

Fragment sieci kolejowej Pokucia [16] II RP z 1936 roku. Trzy punkty na mapie oznaczają opisane poniżej mosty.

Stanisław Nikodem Kosiński herbu Rawicz, syn Pawła Kosińskiego radcy namiestnictwa we Lwowie oraz Alojzy Skałkowskiej, urodził się w rodzinnym majątku Kosińskich w Borku Szlacheckim pod Krakowem. W 1866 roku ukończył szkołę realną w Krakowie, a następnie rozpoczął studia na wydziale komunikacji politechniki w Pradze. W 1872 roku zdobył dyplom inżyniera. W tym samym roku rozpoczął pracę przy budowie kolei w Turyngii. W 1881 roku powrócił do Galicji. Przez kolejne cztery lata pracował jako kierownik budowy linii kolejowej Żywiec-Nowy Sącz, będącej częścią kolei transwersalnej. Po zakończeniu inwestycji objął stanowisko kierownika budowy linii łączącej Galicję z Zakarpaciem, Skole-Beskid. Biegła ona doliną rzeki Opór, co wymagało budowy licznych mostów i wiaduktów [1][2][3] 

Monarchia Austro-Węgierska bardzo aktywnie wspierała rozwój sieci kolejowej. Galicyjski Sejm Krajowy uchwalił w 1880 roku ustawę zwalniającą nowo budowane linie od podatków państwowych, a także powiatowych i gminnych. Przyznawała ona ponadto pieniądze na zakup gruntów pod nowe koleje, przebudowę dróg, spowodowaną prowadzeniem torów czy budowę dróg dojazdowych do dworców. Większość inwestorów, inżynierów oraz kadry zarządzającej stanowili Polacy Byli to m.in.: inżynier Wiktor Kolosvary – dyrektor Okręgu Kolei w Krakowie, oraz inżynier Ludwik Wierzbicki – dyrektor Okręgu Kolei we Lwowie. Projektowaniem linii zajmowało się najczęściej Krajowe Biuro Kolejowe, zorganizowane przez inżyniera Kazimierza Zaleskiego we Lwowie, a prace wykonywali wybitni inżynierowie, tacy jak: Stanisław Rawicz-Kosiński, Ferdynand Gisman i inni. W 1891 roku na czele Generalnej Dyrekcji Kolei w Wiedniu stanął dr Leon Biliński, wybitny ekonomista i organizator, a także działacz społeczny i gospodarczy. Na przełomie wieków rząd Austro-Węgier rozpoczął realizować plan upaństwowienia kolei. Upaństwowione koleje podlegały pod utworzonym już w 1884 roku okręgowe dyrekcje, w Krakowie i we Lwowie oraz nadrzędną Dyrekcję Kolei Państwowych w Wiedniu.[4]