Najdłuższa podróż pociągiem na świecie (8 nocy, 166 godzin!) | Kolej Transsyberyjska | Relacja tylko 5 godzin :)

PoletMe Aviation Videos

Budowa magistrali transsyberyjskiej zakończona została 5 października/18 października 1916 roku, jedenaście lat po pierwotnie planowanym terminie. Od tego dnia pociągi mogły przejechać z Sankt Petersburga do Władywostoku w całości przez terytorium Rosji. Budowa Wielkiej Syberyjskiej Drogi, jak pierwotnie zwano Kolej Transysberyjską, rozpoczęła się w maju 1891 r. pod Władywostokiem. Prace uroczyście zainaugurował 23-letni carewicz Mikołaj Aleksandrowicz, późniejszy car Mikołaj II. Ostatni odcinek trasy uruchomiono natomiast 5 października 1916 r. w Chabarowsku, kiedy otwarto 2568-metrowy most. Stał się on najdłuższą przeprawą w Euroazji, zyskując przydomek Cudu Amuru, obecnie w ramach pamiątki pozostawiono jedno przęsło, obok stoi nowy most kolejowo-drogowy. Obecnie jest to najdłuższa linia kolejowa na świecie, która przekracza 8 stref czasowych, a całkowita długość torów wynosi 9288,8 km.

Budowa największej kolei świata wymagała nie tylko wysiłku fizycznego tysięcy robotników, ale również talentu inżynierów budujących mosty i tunele na terenie Uralu, Syberii i Dalekiego Wschodu. Znaczący wkład w budowę magistrali wnieśli Polacy – obywatele Cesarstwa Rosyjskiego, których było wielu wśród budowniczych, a przede wszystkim wśród inżynierów. Pismo „Kraj” w 1908 r. szacowało, że 18-20 procent inżynierów pracujących wówczas przy budowie kolei stanowili właśnie Polacy. 

• Główny szlak to linia transsyberyjska, która prowadzi z Moskwy do Władywostoku przez Niżny Nowogród, Perm, Jekaterynburg, Omsk, Nowosybirsk, Krasnojarsk, Irkuck, Ułan Ude i Czytę. Jest to najdłuższa linia kolejowa na świecie, która przekracza 8 stref czasowych, a całkowita długość torów wynosi 9288,8 km. Od 2002 roku całkowicie zelektryfikowana. Około 30% całego eksportu Rosji korzysta z tej linii.
• Drugi szlak to linia transmandżurska, która pokrywa się z linią transsyberyjską do miejscowości Czyta. Od tego punktu linia kieruje się na południowy wschód w kierunku Chin i kończy swój bieg w Pekinie.
• Trzeci szlak – linia transmongolska – pokrywa się z linią transsyberyjską do Ułan Ude na wschód od Bajkału. Później kieruje się w stronę Ułan Bator, by zakończyć swój bieg w Pekinie.
• Czwartym szlakiem jest linia Bajkalsko-Amurska (BAM)). Linia ma długość 4234 km i biegnie około 680–840 km na północ od Kolei Transsyberyjskiej i równolegle do niej. Została wybudowana jako alternatywa dla linii transsyberyjskiej z powodów strategicznych, szczególnie ze względu na bliskość granicy chińskiej.

Mapa Kolei Transsyberyjskiej. Kolor czerwony: trasa Kolei Transsyberyjskiej z 1930 | Kolor niebieski: trasa na zachodzie przed 1930 | Kolor fioletowy: trasa na wschodzie do 1916 | Kolor czarny: wariant południowy | Kolor zielony: magistrala Bajkał – Amur | Kolor pomarańczowy: główna linia Amur – Jakuck. Źródło

Współcześnie Nowy Jedwabny Szlak [Chiny - Europa] to w większości przebiegu Kolej Transsyberyjska.

Czytaj także:

• Wkład Polaków w budowę Kolei Transsyberyjskiej na przełomie XIX–XX wieku
• Sergiusz Leończyk, Wkład Polaków w budowę Kolei Transsyberyjskiej

Planowany przebieg Kolei Transsyberyjskiej na mapie kolei rosyjskich z 1896 roku. Domena publiczna 

Od lewej: Stanisław Kierbedź (junior), zarządca budowy Kolei Wschodniochińskiej, Adam Szydłowski, dowódca ekspedycji, która organizowała zaplecze budowy, Aleksander Łętowski, projektant i budowniczy mostu w Harbinie. Źródło fotografii

Akwalera Frédéric de Haenen, Kolei Transsyberyjska około 1913. Domena publiczna

Niewidoczne ślady i wspomnienie po zamku w Krzelowie - klon wśród stawów i bagien rzeki Mierzawy.

Zamek w Krzelowie powstał w 1. połowie XIV wieku. Prawdopodobnym fundatorem był kasztelan krakowski Warcisław de Chrzelow. Następnie właścicielem był wojewoda sandomierski Mściwoj de Skrzelow, a po nim Mikołaj, a następnie jego synowie Niemierza i Pełka. Poprzez córkę Pełki o imieniu Jagienka, Krzelów przeszedł w ręce rodu Toporczyków. Po raz pierwszy zamek wzmiankowano w 1409 roku jako castrum będące własnością Prachny wdowy po Janie z Krzelowa. Ponownie castrum wymieniono w 1412 roku. Potem w rękach Stadnickich i Trepków. W XVIII wieku był zamieszkany jeszcze przez rodzinę Ossolińskich ówczesnych właścicieli dóbr krzelowskich. Ossolińscy weszli w posiadanie dóbr Krzelów poprzez małżeństwo Krzysztofa Ossolińskiego, wojewody sandomierskiego z Zofią Cikowską. W 1699 roku i 1718 roku inwentarze opisuje zamek jako zrujnowany. Zamek ten, stojący na kopcu wśród podmokłych łąk, funkcjonował jeszcze w 1696 r.oku, kiedy wzmiankowane były prowadzące do niego mosty. Do czasów współczesnych pozostał po nim niewielki wzgórek z rosnącym na nim klonem, pośród stawów rybnych w dolinie rzeki Mierzawy. 

Krzelów w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich:

 Czytaj także:

• Seweryn Borkiewicz, Monografia historyczna i gospodarcza powiatu jędrzejowskiego. Związek Ziemian w Jędrzejowie, cz. 1-2, 1937.
• Bohdan Guerquin, Zamki w Polsce, Arkady, Warszawa 1984.
• Zabytek.pl
• Forumoteka.pl
• Zamki.pl
• Zamki w Polsce
• Poznajemy Świętokrzyskie - Krzelów
• Katalog polskich zamków, pałaców i dworów
• Eksploatorzy.com.pl
• Krzelów w Wikipedii