Katastrofa energetyczna w Polsce. Są oficjalne komunikaty. Wyprzedaż WSZYSTKICH w Polsce złóż gazu

Zaczęły się problemy z prądem w Polsce. Dziś pierwsze wyłączenia. Brakuje prądu w Polsce i nie ma od kogo go kupić.

10 października to szalenie ważna w życiu każdego Polaka data. Po cichu dokonuje się przejęcie naszych największych bogactw narodowych czyli zasobów naturalnych, które skrywa nasza ziemia. Jak dokładnie się to odbędzie, a także co możemy w tej sprawie zrobić, wyjaśniamy w odcinku z inżynierem Krzysztofem Tytko - wieloletnim działaczem na rzecz ochrony polskich zasobów naturalnych.

Wołyń – ofiary ludobójstwa wołają o prawdę, przeprosiny i pochówek

Fotografia Jaromir z Pixabay

Z księdzem Tadeuszem Isakowiczem-Zaleskim rozmawia Rafał Górski

Rozmawiamy z ks. Tadeuszem Isakowiczem-Zaleskim o szokujących rzeczach podczas obchodów Narodowego Dnia Pamięci Ofiar Ludobójstwa na Wołyniu 11 lipca 2022 roku, o pustych obietnicach polityków i o tym dlaczego rośnie wrzód na stosunkach polsko-ukraińskich.

[Wywiad jest zredagowaną i uzupełnioną wersją podcastu Czy masz świadomość? pt. Wołyń – zamilczeć na śmierć]

Rafał Górski: Jakie różnice dostrzega ksiądz w podejściu zarówno władz państwowych i obywateli do obchodów Narodowego Dnia Pamięci Ofiar Ludobójstwa na Wołyniu, a do obchodów powstania warszawskiego i skąd biorą się te różnice?

Tadeusz Isakowicz-Zaleski: W czasach komunizmu nie można było mówić o wielu sprawach, jak na przykład zbrodnia katyńska czy zsyłki na Sybir i do Kazachstanu. Po roku 1990 nastąpiła zmiana, jeżeli chodzi o prawdę historyczną i przez ostatnie 30 lat widać bardzo wyraźnie, że chociaż mówi się o wielu sprawach, to jednak jest część spraw historycznych, które są całkowicie pomijane albo zepchnięte gdzieś do trzeciego czy czwartego szeregu. O ile obchody, prawda i pamięć o powstaniu warszawskim, żołnierzach wyklętych, czy na przykład zbrodniach, których dokonywali Niemcy i Sowieci jest bardzo mocno akcentowana przez władze III Rzeczpospolitej, tak niektóre sprawy, szczególnie ludobójstwo dokonane na obywatelach Polski przez nacjonalistów ukraińskich w latach 1939-1947, są spychane całkowicie na margines.

W tym roku było to bardzo widoczne.

Wprawdzie na tegoroczną rocznicę „krwawej niedzieli” na Wołyniu 11 lipca 1943 roku przybyli – co wyraźnie trzeba zaznaczyć – po raz pierwszy od siedmiu lat prezydent Andrzej Duda i premier Mateusz Morawiecki, to jednak było to wydarzenie bardzo marginalne, gdzie upamiętnienia dotyczące choćby powstania warszawskiego są szerokie, ogólnopolskie i akcentujące wiele spraw.

Oczywiście trzeba pamiętać o powstaniu warszawskim, trzeba pamiętać o innych wydarzeniach historycznych, które kształtują naszą tożsamość, zwłaszcza o tych, które były w XX wieku, natomiast nie można wyraźnie „wypychać” ze świadomości społecznej wydarzeń, które są tak samo ważne, jak wspomniane ludobójstwo. Pamiętajmy, że ludobójstwa miały miejsce nie tylko na Wołyniu, ale na terenie Kresów Wschodnich.

Pierwszego sierpnia, gdy słuchałem o godz. 17:00 wycia syren upamiętniającego powstanie warszawskie, zastanawiałem się, czy dożyję sytuacji, kiedy podobne syreny będą wyć 11 lipca, właśnie w dzień obchodów Narodowego Dnia Pamięci Ofiar Ludobójstwa na Wołyniu. Jak ksiądz ocenia tę uroczystość? Jakie słowa padły, a jakie nie padły? Kto nie został w ogóle dopuszczony do wypowiedzi?

Jak wspomniałem, po raz pierwszy od siedmiu lat na uroczystościach był obecny prezydent Rzeczypospolitej. Pan Andrzej Duda na początku swojej kadencji, ale także w czasie kampanii wyborczej w 2015 roku, obiecywał – i to publicznie – że zajmie się nie tylko upamiętnieniem ofiar ludobójstwa, ale także ich pochówkiem. Trzeba pamiętać, że od tych krwawych wydarzeń minęło 80 lat, a zdecydowana większość ofiar – to byli głównie polscy chłopi – nie ma swoich grobów. Nie chodzi tu tylko o pomniki czy tablice pamiątkowe, ale o zwykłe krzyże, które powinny znaleźć się na zbiorowych mogiłach.

Czytaj więcej: Wołyń – ofiary ludobójstwa wołają o prawdę, przeprosiny i pochówek

Co Witkacy zobaczył w Rosji?

Paweł Rzewuski

18 września 1939 roku, w leżącej dzisiaj na terenie Ukrainy wsi Jeziory, popełnił samobójstwo jeden z najdziwniejszych polskich twórców – Stanisław Ignacy Witkiewicz. Jego targnięcie na własne życie wiąże się zazwyczaj z faktem, że dzień wcześniej Armia Czerwona wkroczyła na ziemie polskie. Witkacy doświadczył ogarniętej rewolucją Rosji w 1917 roku. I jak można domniemywać, nie chciał przeżywać tego jeszcze raz.

Tak zwany „rosyjski okres”, czyli lata 1914-1918, należy do najsłabiej poznanego fragmentu życia Stanisława Ignacego Witkiewicza. Nie dysponujemy zbyt wieloma informacjami na temat jego służby w carskiej armii oraz wydarzeń, które nastąpiły w jego życiu bezpośrednio po rewolucji. Przypuszczalnie nasza wiedza byłby znacznie większa, gdyby nie fakt spłonięcia podczas Powstania Warszawskiego dziennika, który Witkacy prowadził podczas swojego pobytu w Rosji. Niemniej warto pokusić się o próbę chociażby szczątkowej rekonstrukcji tamtych wydarzeń. Szczególnie, że jak przyznawał sam Witkiewicz, ten okres uformował go jako twórcę.

Czytaj więcej: Co Witkacy zobaczył w Rosji?

Magdalena Ziętek-Wielomska: Koniec podziału Wschód - Zachód

Z obliczeń cybernetycznych wynika, że ok. 2025 r. Chiny zostaną nowym hegemonem. Opis metody i obliczeń tutaj.

Oznacza to, że stworzona w Zachodniej Europie mentalna mapa świata, której kluczowym podziałem jest ten na postępowy Zachód i zacofany Wschód, nie będzie miała dłużej racji bytu. Dla Polski będzie to zmiana na lepsze, gdyż przestaniemy znajdować się w strefie zgniotu między Wschodem i Zachodem. Dla Polski najbardziej korzystny byłby "sojusz dwóch Środków".

Instytut Badawczy Pro Vita Bona Rozumieć, by dobrze żyć

Między prawdą, mitem, ideologią i propagandą

Profesor Adam Wielomski

„Zgodność twierdzenia z rzeczą”

Spotkałem ostatnio osobę o wykształceniu humanistycznym, bardzo mocno przeżywającą obecną wojnę rosyjsko-ukraińską. Osoba ta jednoznacznie stała po stronie Ukrainy, co w Polsce nie jest bynajmniej postawą odosobnioną. Zaczęliśmy rozmawiać najpierw o przyczynach wojny, a następnie o jej przebiegu. Obydwoje zgodziliśmy się dość łatwo, że spoza „mgieł wojennej propagandy” bardzo trudno jest dotrzeć do faktów, czyli do prawdy. W pewnym momencie zaczęliśmy rozmawiać o tychże „mgłach wojennej propagandy”. Po chwili zorientowałem się, że mój Rozmówca jest przekonany, że Ukraina tę wojnę wygrywa, pokonując Rosjan w kolejnych bitwach i zadając im potworne straty, liczące już kilkadziesiąt tysięcy poległych żołnierzy. Zmieniłem temat na źródła informacji wojennych. I wtedy dowiedziałem się, że jedno z najlepszych źródeł informacyjnych, gdzie co drugi dzień pojawiają się szczegółowe raporty o sytuacji, jest przez mojego Rozmówcę pomijane, ponieważ „Oni analizują nie tylko raporty ukraińskie, lecz także rosyjskie”. Gdy wyraziłem wątpliwość, czy raporty Sztabu Generalnego Ukrainy są wiarygodne i czy nie należy konfrontować ze sobą informacji obydwu stron, w celu choćby zbliżenia się do prawdy, usłyszałem: „Śledzę tylko źródła ukraińskie, bo chcę wierzyć, że Ukraina wygrywa”.

Przytoczyłem tę rozmowę, ponieważ doskonale ilustruje różnicę pomiędzy prawdą a myśleniem mitycznym. Jak definiuje pojęcie prawdy Arystoteles, jest to „zgodność twierdzenia z rzeczą”. Dlatego ten, kogo interesuje prawda, stara się dowiedzieć, czy Łyman, Popasna lub Siewierodonieck zostały przez Rosjan zajęte, czy też nadal bronią się w nich Ukraińcy. W gąszczu propagandy wojennej trudno niektóre fakty bezspornie ustalić, lecz uznajemy za rzecz oczywistą, że rzeczy w stosunku do twierdzeń mają się TAK lub NIE. Istnieją trzy możliwe prawdziwe odpowiedzi dotyczące na przykład bitwy o Siewierodonieck: 1/ Rosjanie zdobyli miasto; 2/ Rosjanie nie zdobyli miasta; 3/ trwają walki w mieście. Możliwe jest także zdanie nieprawdziwe, czyli kłamstwo: „Rosjanie nie zdobyli miasta”, chociaż w rzeczywistości je zdobyli. Nieprawda i fałsz to rzecz ludzka. Możemy się mylić i wydać błędne orzeczenie, ponieważ nieprawidłowo zbadaliśmy fakty i orzekamy o stanie faktycznym, który wygląda inaczej niż wynikałoby z posiadanych przez nas informacji. Mogliśmy pomylić się sami lub nas oszukano czy wprowadzono w błąd. Sprawa jest bardziej interesująca poznawczo w przypadku osoby opisanej w pierwszym akapicie. Oto przypadek, gdy człowiek świadomie nie dąży do poznania prawdy, preferuje cieszyć się dobrym samopoczuciem, dzięki samooszustwu, przy czym trudno powiedzieć, na ile jest to czyn świadomy (badanie źródeł tylko jednej strony, aby autentycznie cieszyć się fikcyjnymi triumfami armii ukraińskiej), a na ile nieświadomy, wynikły z tak mocnego ulegnięcia propagandzie jednej ze stron, że przestaje się przyjmować fakty, a nawet zwracać uwagę na relacje, opinie i opisy zakłócające przyjemność kontemplowania sukcesów strony, z którą się sympatyzuje. Opisaną tutaj postawę określam mianem myślenia mitycznego.

Czytaj więcej: Między prawdą, mitem, ideologią i propagandą