Grzegorz Braun - źródła buntu

Największa katastrofa w historii Polski - jak z niej wybrnąć? | Bartosz Kopczyński

•  Poradnik świadomego narodu - Bartosz Kopczyński

Wojna, groźba, szansa | 17 czerwca 2025 | Bartosz Kopczyński

Świat zmierza do wojny. Niby to nie nowość, mamy przecież blisko naszych granic wojnę na Ukrainie, mamy działania wojenne w Strefie Gazy i w Libanie, mieliśmy wojnę w Syrii, konflikt Indii i Pakistanu, i szereg pomniejszych konfliktów zbrojnych. Powinniśmy się już przyzwyczaić, w końcu w XX wieku dwa największe konflikty zbrojne toczyły się na ziemiach polskich.

Większość ludności, żyjąc sobie dniem codziennym, konsumując zawartość mediów, kibicując aktorom krajowej sceny politycznej, planując wyjazdy wakacyjne i weekendowe imprezy nie myśli o tym, co nieco dalej, a tym bardziej nie zastanawia się, dlaczego tak jest, i czy tak być musi. Wojna towarzyszy ludzkości, odkąd sięga pamięcią w głąb swej historii. Nigdy jednak konflikt, który angażuje siły zbrojne państw nie rozpoczyna się bez przyczyny. Zwykle też to, co oficjalnie podaje się jako casus belli nie odsłania całej prawdy, kulisy konfliktu i zaangażowane siły skrywają się w mgle dezinformacji, maskowane medialnym wrzaskiem, podtrzymywanym przez grona gadających głów, działających jako celowi lub nieświadomi agenci tych, którzy pozostać chcą niewidoczni.

Czytaj też:
Zagrożenie wojną

Konflikt, który dotąd mieliśmy nieopodal swych granic, między Ukrainą i Rosją został przez media, propagandystów i politykierów tzw. kolektywnego Zachodu okrzyknięty „pełnoskalową wojną”. Został też wskazany wyłączny sprawca: Federacja Rosyjska, oraz powód: imperialne dążenia Putina do podboju Europy. Na skutek polityki władz w Polsce i propagandy, Polacy, bazujący na resentymentach Polaków wobec Rosji carskiej, bolszewickiej i Związku Radzieckiego popchnięci zostali do akceptacji posunięć bardzo dla naszego kraju niekorzystnych i niebezpiecznych. Przyjęliśmy wielomilionową, niekontrolowaną imigrację ludzi częściowo nam niechętnych, z którymi mamy nierozliczone sprawy naszych krzywd; przekazaliśmy państwu, które prowadzi politykę nam niechętną ogrom uzbrojenia i innych dóbr, ograniczając własne zdolności obronne; przyjęliśmy na siebie obowiązki utrzymania części ukraińskiej ludności, przebywającej w Polsce i na Ukrainie; zobowiązaliśmy się do pokrywania wielkich kosztów na utrzymanie obcego państwa i jego zdolności militarnych; skonfliktowaliśmy się ze wszystkimi sąsiadami; przyłączyliśmy się jako sojusznik do wojny przeciwko mocarstwu atomowemu, udostępniając nasze terytorium, zasoby i politykę; przekazaliśmy naszą politykę zagraniczną i obronną w ręce cudzoziemskich sił, tradycyjnie nam wrogich. Zadziało się to z następujących powodów: nie mamy niepodległości, ale o tym nie wiemy, więc wierzymy w kłamstwa naszych wrogów, udających przyjaciół. Siły te, wciągając nas w to zaangażowanie użyły polskojęzycznych mediów i polityków, którzy nie uprzedzili nas o rozmiarze naszych obciążeń. Przedstawiono nam za to bajeczkę o tym, że mamy moralne zobowiązania do takiego zaangażowania, i że dzięki temu będziemy bezpieczniejsi.

Mamy więc sytuację, że jesteśmy już biernie zaangażowani w konflikt, chociaż o tym nie wiemy, i zdecydowanie pogorszyliśmy nasze bezpieczeństwo wewnętrzne i zewnętrzne, chociaż wydaje nam się, ze znajdujemy się w pewnych sojuszach, stworzonych nie dla ofensywy, lecz dla obrony. Wszystko to jest dezinformacją. Konflikt ukraińsko-rosyjski jest tzw. proxy war, czyli wojną zastępczą, toczoną przez NATO przeciw Rosji, z użyciem Ukrainy, dla celów skrzętnie ukrywanych. Cele te dają się jednak wyśledzić, czym zajmują się wyłącznie niezależni badacze i komentatorzy. W skrócie mówiąc, jest to konflikt, toczony w interesie sił, sterujących USA, UE i Wielką Brytanią, w celu eliminacji zdolności Rosji do suwerenności, która to suwerenność stoi na przeszkodzie budowy państwa światowego. Cel ten realizowany jest od około 400 lat, do czego używane są rządy, państwa, narody, gospodarki, pieniądze jako narzędzia. Jednym z kosztów ubocznych tego procesu są wielkie straty w ludności i uzależnienie całych narodów od ukrytych sił, sterujących całym procesem.

Jesteśmy więc związani sojuszami z globalnymi i europejskimi potęgami, wobec których mamy wielkie zobowiązania, których granicy nie znamy, a które twierdzą, że dostarczają nam bezpieczeństwo, dobrobyt i swobody. W rzeczywistości jest na odwrót, pozostawanie w obecnych sojuszach daje nam duże prawdopodobieństwo niebezpieczeństwa, zubożenia i zniewolenia. Jesteśmy jednak jako naród i opinia publiczna przyklejeni mentalnie, emocjonalnie i agenturalnie do naszej nemezis. Nie podejmujemy więc wysiłku intelektualnego, aby na nowo przemyśleć nasze sojusze, mało tego, każdy, kto się na to poważa, zostaje zaraz zakrzyczany przez wściekle rozemocjonowany chór głosów, którym wydaje się, że coś wiedzą.

Teraz nasi „sojusznicy” szykują światu kolejną wojnę, tym razem na zapalnym Bliskim Wschodzie, która, biorąc pod uwagę zaangażowane w tym miejscu globu siły łatwo może stać się konfliktem światowym. Zaatakowana została Islamska Republika Iranu, nie dając do tego ataku obiektywnych przyczyn. Napaści dokonało niewielkie państwo, mające na swoje rozkazy największe mocarstwo militarne świata oraz większość tzw. zachodnich demokracji. W wir tej nowej wojny są więc wciągane państwa, wobec których mamy zobowiązania polityczne i militarne. My natomiast mamy u władzy siły polityczne, wyraźnie realizujące interesy tych potęg, bardzo wrażliwe na sugestie, szantaże i zastraszenia. Mamy polityków, niemal w całości wywodzących się ze szkoły pinokiańskiej, i to niezależnie od barw partyjnych. Światu grozi więc eskalacja działań militarnych do rozmiaru wojny światowej, ze wszystkimi tego konsekwencjami: politycznymi, militarnymi, ekonomicznymi, humanitarnymi. Nam grozi wciągnięcie nas do do tego konfliktu i pogorszenie naszej codziennej egzystencji w każdym wymiarze. Po jednej, atakującej stronie konfliktu stoją bowiem USA, z którymi jesteśmy w sojuszu, a wobec którego bardzo usłużna jest sejmowa tzw. prawica, oraz UE i Wielka Brytania, wobec której posłuszna jest strona lewicowo-liberalna. Po przeciwnej zaś stronie jest Rosja, z którą jesteśmy skonfliktowani bez swego interesu, woli i wiedzy, oraz Chiny, od których odcięli nas (formalnie) polscy politycy w interesie USA. Oficjalnie niedobra o tym mówić.

Czytaj też:
Wschód, i czego o nim nie wiecie
Zachód, jakiego nie znacie

Świadomość ta wciąż nie doszła do umysłów Polaków, zajętych cyrkowymi igrzyskami polityków ze szkoły pinokiańskiej. Trudno się dziwić, skoro wciąż większość naszych rodaków nie dostrzega własnego statusu okupacyjno-likwidacyjnego. Rzecz to ciężka i zagrożenie znaczne, tym większe, że nie mamy w tej chwili żadnych politycznych zdolności po stronie władzy, aby czynnie oddziaływać na naszą sytuację geopolityczną. Główne siły polityczne są zależne i niesuwerenne, zwierzchnik sił zbrojnych zasłynął tym, czym zasłynął, poza tym i tak jest na odchodnym, prezydent-elekt jeszcze nie objął urzędu, a struktury państwa, i tak niesuwerenne, zostały dodatkowo postawione w stan chaosu. Nad naszą Ojczyzną znów unosi się przedrozbiorowe hasło: „nierządem Polska stoi”, przy czym nie jest wiadome, jak długo ustoi. Czy w takich warunkach w ogóle możliwe jest uprawianie suwerennej polityki?

Sytuacja, mimo trudności daje nam jednak duże szanse, co dowiodła choćby polityka Narodowej Demokracji przed i w czasie Wielkiej Wojny. W dużej mierze dzięki wysiłkowi ojców Ojczyzny tamtego czasu udało się Polakom wydźwignąć się na niepodległość. Termina, przychodzące na świat i Europę, zastają nas w stanie podległości, którego gwarantem jest obecny układ politycznych sojuszy i zależności. Przewidując zaburzenia porządku międzynarodowego, nie powinniśmy więc lękać się pogorszenia naszego stanu, gdyż ten jest już na tyle fatalny, że powinniśmy robić wszystko, aby się zeń wydobyć. Wciąż jednak pragniemy tego za mało, a to dzięki temu, że jest nam jeszcze stosunkowo wygodnie. Pogorszenie ogólnej sytuacji wywoła więc energię społeczną, która może kierować się tylko wobec obecnego porządku, czyli zależności od UE i USA. To samo zaburzenie może tylko i wyłącznie zaszkodzić tym dwóm siłom, które trzymają nas w ucisku. Nie można bowiem wyobrazić sobie, aby z wojny przeciw Iranowi USA, UE, Wielka Brytania i jedno małe państwo mogły wyjść wzmocnione, nawet, jeśli uzyskają przejściowe operacyjne powodzenie. Na dłuższą metę utracą nie tylko przewagę moralną, ale zdolność do powtarzania takich operacji na przyszłość. Osłabienie tych bytów, choć doraźnie będzie nas niepokoić, długofalowo wyjdzie nam na dobre.

Są jednak konieczne warunki, abyśmy mogli odnieść korzyść z nadchodzącej wojny. Po pierwsze, powinniśmy unikać zaangażowania Polski w jakąkolwiek wojnę, obecną ukraińską i nadchodzącą przeciw Iranowi. Jeśli nie da się uniknąć zaangażowania, wejść do niej jak najpóźniej i w jak najmniejszym stopniu. Nie powinniśmy opowiadać się ani przeciwko Iranowi, ani przeciwko Rosji, ani przeciwko Chinom. Należy się bowiem spodziewać, że to właśnie ta strona wyjdzie z wojny zwycięsko. Po drugie, musimy mieć w Polsce polityków polskich, nie polskojęzycznych; prawdziwych, a nie drukowanych; zdolnych do czynów mężnych, a nie bezjajowców ze szkoły pinokiańskiej. Po trzecie, trzeba mieć kogo poprowadzić do niepodległości, co wymaga chociaż części Polaków zdolnych do racjonalnych działań. Po czwarte, trzeba nam naszej, własnej, polskiej ideologii, wypływającej wprost z żywych źródeł cywilizacji łacińskiej. Tą mamy, trzeba ją tylko wyciągnąć na światło dzienne i dostosować do aktualnej i przyszłościowej sytuacji. Pracuje nad tym Instytut Wiedzy Społecznej im. Krzysztofa Karonia, a pierwszy tom tego zamierzenia wychodzi drukiem już w czerwcu. No i pamiętajmy, wszyscy ci, co nie chcą pójść żywi w trumnę: nie dokona czynów wielkich, kto się chowa za mamusiną spódnicę poprawności. 

Bartosz Kopczyński | 17-06-2025 | wTowarzystwie.pl

• Zapraszamy na wieczór autorski oraz premierę książki Bartosza Kopczyńskiego "Poradnik świadomego narodu"
• Poradnik świadomego narodu - Bartosz Kopczyński